ပြင့္ေသာပန္းတုိင္း ေမႊးပါေစ

ဗ.လ.က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦမင္းသန္႔(ဒႆန)ကို  ေလးစာ၊ဂုဏ္ျပဳေသာ အားျဖင့္ ဆုထူးပန္ ဓမၼစာေစာင္ အမွတ္-၁၀၊ၾသဂုတ္လ၊၂၀၁၁ခုႏွစ္ထုတ္ မွ ထုိသူ၏ ေဆာင္ပါးအား ကၽြန္ေတာ္    mrwinkyawaung4 မွျပန္လည္း မွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္သည္........

ပြင့္ေသာပန္းတုိင္း ေမႊးပါေစ

 

ပန္းမ်ားလွသလုိ လူ႔ဘ၀သည္လည္း လွပါ၏ ။

ပန္းမ်ားေမႊးသလုိ လူ႔ဘ၀သည္း ေမႊးပါ၏ ။

လွပေသာ၊ ေမႊးေသာ ပန္းမ်ားကုိ

ေလာက၌ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ အသံုးခ်၍ရသလုိ

လွေသာ၊ ေမႊးေသာ လူ႔ဘ၀မ်ားကိုလည္း

ထုိက္ထုိက္တန္တန္ အသံုးခ်၍ရပါ၏ ။

ဘုရားတင္၍ ပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ ပန္းမ်ားကုိ ေလာက၌

ထုိက္ထုိက္တန္တန္ အသံုးခ်၍ရသလုိ

ေလာကအတြက္ ပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ

ထုိက္ထုိက္တန္တန္ အသံုးခ်၍ရပါ၏ ။

                                          (ဓမၼပဒ ပုပၹ၀ဂ္)

      ဤေလာက၌ “ ပန္း ” ဟူသည္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ႏွင့္ လွပေသာ အဆင္းတန္ဆာ ရွိၾကသည္ သာျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း အေမႊးရနံ႔ ရွိခ်င္မွ ရွိေပမည္။ မွန္ေသာစကားကုိ
ဆုိရပါမူ ပြင့္ေသာပန္းတုိင္း လွၾကပါ၏။

သုိ႔ရာတြင္ ပြင့္ေသာပန္းတုိင္း မေမႊးၾကပါ။သာယာလွပေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးအတြင္းတြင္ ေကာင္းေသာပန္း

မ်ား ပြင့္ဖူးၾကပါ၏။မေကာင္းေသာပန္းမ်ားလည္းပြင့္ဖူးၾကပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ပန္းသည္မ်ားကမူ မေကာင္းေသာ

ပန္းမ်ားကုိပယ္၍ေကာင္းေသာပန္းမ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္ကာသီကံုးၾကေပမည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ဥယ်ာဥ္မွဴးေကာင္း

တုိ႔မည္သည္မိမိတုိ႔ပန္းဥယ်ာဥ္ရွိပန္းမ်ား၌မေကာင္းေသာပန္းမ်ား မပြင့္ဖူးႏုိင္ေအာင္၊ေကာင္းေသာပန္းမ်ား,

ေမႊးေသာပန္းမ်ား ဖူးသည္ထက္ ဖူးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းၾကေပသည္ ။

      ထုိ႔အတူ ဤေလာကႀကီးသည္ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးသဖြယ္ ျဖစ္၏။ဘ၀ဟူသည္ကာ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးအတြင္း

ရွိ ပန္းပြင့္ရုံသာျဖစ္၏။ ဤပန္းရုံမွ အကုသုိလ္ပန္းမ်ားလည္း ပြင့္ႏုိင္သလုိ ကုသုိလ္ပန္းမ်ားလည္း  ပြင့္ဖူးႏုိင္

ေပးသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သတၱ၀ါတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏ ဘ၀ပန္းရုံမွ အကုသုိလ္ပန္းမ်ား မပြင့္ဖူးရေလေအာင္ ၊

ကုသုိလ္ပန္းမ်ားကုိပြင့္ဖူးရေလေအာင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္သင့္ေပသည္။ ဤသုိ႔ဘ၀ပန္းရုံမွ ကုသုိလ္ပန္းမ်ား

ပြင့္ဖူးရေလေအာင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ေနသူေယာဂီေဒါက္တာနီနီ၀င္းအား စာေရးသူ ႀကံဳဆံုခဲ့ရပါ၏။ေယာဂီ

ေဒါက္တာ နီနီ၀င္းသည္ကား ပ်ဳိမ်စ္ႏုနယ္ ငယ္ရြယ္ဆဲမွာပင္ ကံထက္ခ်ိန္၊ဉာဏ္ထက္ခ်ိန္၌ ေလာကီအာရုံ 

ကာမဂုဏ္ေတြၾကား နစ္မြန္းမေနဘဲ ဘ၀၏ ၿငိမ္းေအးမႈအား ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား သိရွိအားက် အတုယူ ႏုိင္ေစ

ျခင္းငွာ ႀကိဳးပမ္းတင္ဆက္လုိက္ရေပသည္။

စာေရးသူ။    ။ ေဒါက္တာက စင္ကာပူမွာ သုေတသနလုပ္ရင္း အလုပ္၀င္ေနတာေနာ္။   ဒါနဲ႔   ဒီဆုထူးပန္း

                   ၀ိပႆနာရိပ္သာကုိ တရားစခန္း ၀င္ျဖစ္တာေလး ေျပာျပပါလား။

ေဒါက္တာ။   ။ ကၽြန္မ စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ ေနထုိင္တာ (၅) ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ကၽြန္မ ဒီတရားစခန္းကုိ    ၀င္ျဖစ္

                   တာဟာ အေမေဒၚျမသန္းနဲ႔ အစ္မ ေဒါက္တာေအးေအးလြင္ တုိ႔ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္မ

                   ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာ၀န္ဘဲြ႕ရၿပီး စင္ကာပူမွာ ........ လုပ္ရင္း  ေနျဖစ္သြားတာ။    အေမနဲ႔

                   အစ္မက သဒၶမၼေဇာတိကဓဇ  ဆုထူးပန္  ဆရာဟန္ရဲ႕      အဘိဓမၼာသင္တန္းသူေတြေလ။

                   သင္တန္းတက္ၿပီး တရားစခန္း ၀င္ၾကေတာ့လည္း ဆုထူးပန္ ၀ိပႆနာရိပ္သာမွာပဲ။ ၿပီးရင္

                   အေမနဲ႔ အစ္မက တရားရဲ႕ အရသာေတြကုိ စင္ကာပူ လွမ္းေျပာျပၾကတယ္။ကၽြန္မကုိလည္း

                   ဆရာဟန္ရဲ႕ အဘိဓမၼာစာအုပ္ေတြ ပုိ႔ေပးတယ္။ ကၽြန္မေလ အဘိဓမၼာ  စာအုပ္ ဖတ္ေတာ့

                   အရမ္းစိတ္၀င္စားသြားတယ္။ စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီးမွ “ေၾသာ္...ငါ႔မိရုိးဖလာ    ဗုဒၶဘာသာ၀င္

                   ဆုိေပမယ့္ ငါမသိေသးတာ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးလား၊ တရားေတာ္ေတြကုိ ေလ့လာရုံ၊ တရား

                   နာရုံနဲ႔ေတာင္ရင္မွာဒီေလာက္ေအးခ်မ္းလာတာ၊အေမတုိ႔အစ္မတုိ႔လုိ တရားက်င့္ႀကံပြားမ်ား

                   အားထုတ္ရရင္ ဒီဘ၀အတြက္ေရာသံသရာအတြက္ပါၿငိမ္းေအးမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ရလုိက္

                   မလဲ”  လုိ႔အေတြး၀င္လာတယ္။ ဆႏၵျပင္းျပလာတယ္။  ဒါနဲ႔  အေမနဲ႔ အစ္မ    ကုိလွမ္းေျပာ

                   လုိ္က္တယ္...တရားစခန္း၀င္ခ်င္တယ္လုိ႔။ ဒါနဲ႔ ဒီဆုထူးပန္ ၀ိပႆနာရိပ္သာမွာ  စလုပ္ျဖစ္

                   တာပဲ။

စာေရးသူ။    ။ ႏုိင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး ဦးသုခ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ ေဒါက္တာ၊ ငယ္ရြယ္တုန္းမွာ     တရား

                   ဘာ၀နာ ပြားမ်ားအားထုတ္တာ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ပဲတဲ့။ဆရာႀကီးက ခႏၶာကုိယ္ သယ္ႏုိင္

                   တုန္းမွာ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေစခ်င္တာ ေဒါက္တာ။မွန္ပါတယ္ေလ..........သူမ်ားေတြ

                   အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး ေ၀းကြာေနတဲ့အခ်ိန္ ေဒါက္တာက အလုပ္ေတြ မအားလပ္တဲ့ၾကား

                   ေ၀းကြာတဲ့  ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ကေန  အမိျမန္မာျပည္ကုိ  ေရာက္ေအာင္လာၿပီး  အခ်ိန္ကုိ

                   အက်ဳိးရွိရွိ အသံုးျပဳ လုိက္တာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ေဒါက္တာ ဆုထူးပန္ ၀ိပႆနာရိပ္သာမွာ   တရား

                   အႀကံဳေလး ေျပာျပေပးပါလား။

ေဒါက္တာ။   ။ ကၽြန္မေလ ... တရားစခန္း မ၀င္ခင္ ဆရာဟန္ ဆီမွာ မသိတာေတြ ေမးၿပီး သင္ယူတယ္   ။

                   ကၽြန္မ တရားေခြေတြနာတယ္။ ဘိဓမၼာစာအုပ္ေတြဖတ္တယ္။ နားရည္ေတာ့၀ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့

                   တခ်ဳိ႕ေနရာေတြ မရွင္းဘူး။ ဆရာဟန္ ရွင္းျပမွ အျပည့္အ၀ နားလည္တာပါ။   တရားစခန္း

                   ၀င္ေတာ့လည္း မသိတာေတြ ေမးတုန္းပဲ။တရားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ရွင္းမွတရားထုိင္လုိ႔ ပုိေကာင္း

                   တာေလ။ ဆရာဟန္ကလည္း အေတာ္စိတ္ရွည္တယ္။အေသးစိတ္ရွင္းျပပါတယ္။ ဆုထူးပန္း

                  ၀ိပႆနာကလည္းအေတာ့္ကုိေအးခ်မ္းပါတယ္။ေယာဂီလည္းသိပ္မမ်ားဘူး၊(၁၂၀)ေလာက္

                  ပဲရွိတာ။ သစ္ပင္ရိပ္ေတြနဲ႔ ေအးျမလုိက္တာ။     ရိပ္သာအလယ္က    ေရကန္ေလးကလည္း

                  ၾကည္လင္ေအးျမလုိ႔။ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတယ္။စကားလည္း မေျပာရဘူး။ သက္သတ္

                  လြတ္ပဲစားရတယ္။

                  တရားစခန္းမစမီ ဘုရားရွိခုိးၿပီး သရဏဂုံသံုးပါးနဲ႔သီလေဆာက္တည္ရတယ္။သတၱ၀ါအားလံုး

                  ေမတၱာပုိ႔ အမွ်ေ၀တယ္။ ၿပီးရင္ဆရာဟန္က ကမၼဌာန္းခ်ေပးတယ္။ ပထမဦးဆံုး  အားထုတ္

                  တာကေတာ့ အာနာပါန ကမၼဌာန္းပါ။ အာရုံကုိ ႏွာသီးဖ်ား ထားရတယ္။ ႏွာသီး၀မွာ  တုိးထိ

                  ၀င္ထြက္သြားတဲ့ ၀င္ေလ/ထြက္ေလကိုပံုမွန္အတိုင္းရွဴၿပီးရႈမွတ္ရတယ္။ဆရာဟန္ေျပာတယ္

                  ...လုပ္မရႈနဲ႔တဲ့။ ေျပာတဲ့အတုိင္း ကၽြန္မ လုိက္မွတ္တယ္။ ၀င္ေလ/ထြက္ေလကို အမွတ္စဥ္နဲ႔

                  မွတ္ရတယ္။    ဒါေပမဲ့ အာရုံက တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ လြတ္လြတ္သြားတယ္။      စိတ္ေတြက

                  ဟုိေရာက္လုိက္၊ဒီေရာက္လုိက္။အဲ့ဒါကုိ သတိထားေနရတယ္။ ႏွာသီးဖ်ားမွာ စိတ္ကုိျပန္ထား

                  ရတယ္။

                  ဆရာဟန္က သင္တယ္...အလြန္လုိခ်င္တဲ့စိတ္ မထားနဲ႔တဲ့။ယံုၾကည္မႈသဒၶါ၊ ဆင္ျခင္မႈပညာ၊

                  အားထုတ္မႈ၀ီရိယ၊တည္ၾကည္မႈသမာဓိ ညီမွ်ေအာင္ၫွိၿပီးအားထုတ္ရတယ္တဲ့။မွန္လုိက္တာ။

                  ပထမရက္ သိပ္မထူးျခားေသးဘူး။ ဒုတိယရက္ အေတာ္ၿငိမ္သြားၿပီး အာရုံေတြလည္း     မပ်ံ

                  ေတာ့ဘူး။ ရင္ထဲမွာေလ ရွင္းေနတာပဲ။ထုိင္းလုိ႔ေကာင္းေတာ့ ရိပ္သာအိပ္ေဆာင္ျပန္ေရာက္

                  ေတာ့လည္း ထုိင္ခ်င္ေနတယ္။ ဆက္ထုိင္ျဖစ္တယ္။ ဆရာဟန္ကေတာ့ မွာလုိက္တယ္    ...

                  မအိပ္မေန  အားမထုတ္ပါနဲ႔တဲ့။   အိပ္ရာေပၚလွဲလုိက္ေတာ့လည္း        ရွဴမွတ္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္

                  သြားတယ္။ သံုးရက္ေျမာက္မွာေလ တရားမွတ္ရင္း တစ္ကုိယ္လံုး အခိုးအေငြ႕ေတြ     ထြက္

                  သလုိပဲ။ အလင္းေရာင္ေတြကလည္း ၀င္းခနဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာဟန္ကုိ        ေျပာျပေတာ့

                 ေကာင္းတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါနိမိတ္ေတြတဲ့။ အဲ့ဒီနိမိတ္ေနာက္လုိက္မသြားနဲ႔တဲ့။ နိမိတ္ေပ်ာက္တာနဲ႔

                 ၀င္ေလ/ထြက္ေလ ျပန္မွတ္တဲ့။ ကၽြန္မေလ တရားထဲမွာ အာရုံႏွစ္ၿပီး သမာဓိ     ရလာေတာ့

                 အားရွိ္လုိက္တာ...ရင္ထဲၿငိမ္းေအးေနတာပဲ။

စာေရးသူ။  ။ တကယ္လုပ္ အဟုတ္ျဖစ္ရမွာေပါ႔ ေဒါက္တာရယ္...ဒါ အစပဲရွိေသးတာ။         ဒီအတုိင္းသာ

                 ဆက္ႀကိဳးစားလုိက္ရင္    တရားသားတက္လာမွာေပါ႔။     ေဒါက္တာက           ပါရမီဓာတ္ခံ

                 ေကာင္းတယ္ေနာ္၊ ဆက္ေျပာပါဦး ေဒါက္တာ... သမထကေန       ၀ိပႆနာ      ေျပာင္းၿပီး

                 အားထုတ္တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေပါ႔။

ေဒါက္တာ။ ။ အာနပါန သမထ၀ိပႆနာကုိ         ရက္ဆက္အားထုတ္လာတာ     အားေကာင္းလာေတာ့

                 ကမၼဌာန္းဆရာ၊ ဆရာဟန္က ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာကမၼဌာန္း   ဆက္ေပးတယ္။     ပထမဆံုး

                 သမာဓိ ျပန္ေထာင္ခုိင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငယ္ထိပ္ကုိအာရုံျပဳရတယ္။ အနာဂါမ္ဆရာသက္ႀကီး

                 အားထုတ္နည္းေပါ႔။ အာရုံကုိ ငယ္ထိပ္ပုိ႔ထားရတယ္။ ငယ္ထိပ္ကေန ေခါင္း၊     ေခါင္းကေန

                 လက္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ၀မ္းဗုိက္၊ ေနာက္...ေျခေထာက္၊ အပုိင္းလုိက္ အပုိင္းလုိက္ အေသးစိတ္

                 ရႈမွတ္ရတယ္။ အံ့ၾသစရာပဲ။ စမွတ္ကာစက သိပ္မထူးျခားဘူး။ မနက္ကတည္းက မွတ္လုိက္၊

                 နားလုိက္၊ ညေနေစာင္းေတာ့ ငယ္ထိပ္ေနရာက ေအးခနဲျဖစ္လုိက္၊ ပူခနဲျဖစ္လုိက္၊   ေႏြးခနဲ

                 ျဖစ္လုိက္ ခံစားလာရတယ္။ တစ္ကုိယ္လံုးလည္း ရြစိ ရြစိ ျဖစ္လာတယ္။      ပါးေတြကလည္း

                 ယားၾကည့္ ယားၾကည့္နဲ႔၊ နားရြက္ေတြ ကလည္း တုန္လုိ႔။

                 ဆရာဟန္ တရားစစ္တဲ့အခ်ိန္ ေျပာျပေတာ့ ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဆက္မွတ္တဲ့။       ႀကိဳးစားၿပီး

                 ျပန္မွတ္တယ္။ အားရလုိက္တာ၊       အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း    ဒါပဲမွတ္ေနတယ္။

                 ညအိပ္ေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွာလည္း ဆက္မွတ္ေနတယ္။ မ်က္စိမွိတ္ထားခ်ိန္မွာ ငယ္ထိပ္ႀကီး

                 ႁကြတက္လာသလုိပဲ။မနက္လင္းေတာ့လည္း ႏုိးလာတာနဲ႔ ျပန္မွတ္ေနတယ္။ရိပ္သာ၀င္ေတာ့

                 အဓိဌာန္ခ်ိန္မွာ အဓိဌာန္ျပဳၿပီး ဆက္မွတ္တယ္။ ပူလုိက္တာေလ     လည္ပင္းကစ    ပူတာ။

                 ၿပီးေတာ့ ရင္ဘတ္မွာ လာပူတယ္။ ဆရာကေျပာတယ္ အဲ့ဒါ မ်က္စိနဲ႔ ေတြ႕ျမင္ရတာ မဟုတ္

                ဘူးတဲ့။ ဉာဏ္နဲ႔ေတြ႕ျမင္ရတာတဲ့။ အဲ့ဒီျမင္ရတာေတြ တရားနားခ်ိန္မွာ     ေပ်ာက္သြားတယ္။

                 ျပန္ထုိင္ရႈမွတ္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္ျဖစ္လာတာပဲ။ ဆရာဟန္ကေျပာတယ္ ၀ိပႆနာဆုိတာ ပစၥဳပၸန္

                 ကုိသာ ရႈမွတ္တာတဲ့၊ ၀င္ေလ/ထြက္ေလ ႏွာသီးဖ်ားမွာ ထိတာသိေအာင္မွတ္တဲ့။ ထိတာကုိ

                 သိေနရင္ရုပ္၊နာမ္ပဲတဲ့။ဘာပဲလုပ္လုပ္အမွတ္မပ်က္ေစနဲ႔တဲ့။အမွတ္လြတ္ရင္အသိက်ဲမယ္တဲ့။

                 နိဗၺာန္ကုိ မဂ္ဉာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္နဲ႔ ျမင္ခ်င္ရင္ခႏၶာထဲက ျဖစ္ပ်က္ကုိရႈမွတ္ရမယ္တဲ့။ဆရာဟန္
                 ေျပာတာကုိ ကၽြန္မသေဘာေတြ႔တယ္။ကုိယ္တုိင္အာရုံျပဳၿပီးရႈမွတ္ေတာ့ ဒါမွန္တယ္ဆုိတာကုိ
                 သိေနတယ္ေလ။
စာေရးသူ။  ။ မွန္တာေပါ႔ ေဒါက္တာရယ္...ကၽြန္ေတာ္လည္း တရားစခန္း၀င္ေနေတာ့ တရားရဲ႕   အရသာ
                  ဘာနဲ႔မွမလဲႏုိင္တာပါ။ဒီအေျခခံေကာင္းေတြကေန ဆက္ဆက္ၿပီးႀကိဳးစားအားထုတ္ရမွာေပါ႔။
                  ေဒါက္တာလည္း ဒီတရားစခန္းၿပီးသြားရင္ စင္ကာပူျပန္ေတာ့မွာေပါ႔။
ေဒါက္တာ။ ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မျပန္ေသးပါဘူး။ အိမ္ျပန္ရင္ ဒီနည္းအတုိင္း      ဆက္မွတ္သြားမွာပါ။
                 အခ်ိန္မီရင္ မျပန္ခင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္၀င္ဦးမယ္ေလ။     စင္ကာပူ    ေရာက္ရင္လည္း
                 တစ္ႏွစ္ (၂) ႀကိမ္ေလာက္ ျပန္လာတယ္ဆုိေတာ့ တရားစခန္း ဖြင့္မယ့္ရက္        စံုစမ္းၿပီးမွ
                 ျပန္လာတုိင္း ၀င္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။
စာေရးသူ။  ။ ေဒါက္တာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ အင္မတန္လည္း   မြန္ျမတ္လွပါတယ္။
                 အျခား ဓမၼမိတ္ေဆြေတြကုိလည္း ေဒါက္တာ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြ၊ ႀကိဳးပမ္းပံုေတြကုိ  ေ၀ငွေပး
                 လုိက္ပါမယ္။ ေဒါက္တာ ရည္မွန္းခ်က္ေတြျပည့္၀ၿပီး ဘ၀ရဲ႕ ၿငိမ္းေအးမႈကုိ    ရရွိႏုိင္ပါေစလုိ႔
                 ဆုေတာင္းေပးမယ္ေနာ္။




      လူ႔ဘံုေလာကတြင္ ေကာင္းမႈကုိ ျပဳလုပ္သူမ်ားရွိေနသလုိ မေကာင္းမႈကုိ ျပဳသူမ်ားလည္းရွိၾကပါသည္။
“သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ” ဆုိသည့္အတုိင္း မိမိျပဳလုပ္ေသာကံသည္    မိမိအတြက္သာ     ျဖစ္ပါသည္။
ဤေနရာတြင္ ေကာင္းမႈကုိျပဳလုပ္ျခင္းသည္ မိမိကုိခ်ီးေျမွာက္ျခင္းျဖစ္၍ မေကာင္းမႈကုိ က်ဴးလြန္ျခင္းသည္ 
မိမိကုိ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ပတ္၀န္းက်င္၏ ဆဲြေဆာင္မႈမ်ားကုိ အေလးမထားဘဲ မိမိရည္မွန္း
ခ်က္မ်ားကုိ မ်က္ျခည္ျပတ္မခံျခင္းသည္သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ လုိက္နာက်င့္သံုးရမည့္လမ္းစဥ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
      ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္မွ ဓမၼပဒ ျမန္မာျပန္ ယမက၀ဂ္တြင္ ဤသုိ႔ေဟာ
ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါ၏-




     - ဣဓ နႏၵတိ ေပစၥ နႏၵတိ၊
       ကတပုေညာ ဥဘယတၴ နႏၵတိ။
       ပုညံ ေမ ကတႏိၱ နႏၵတိ။
       ဘိေယ်ာ နႏၵတိ သုဂေတာ။



      -ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳေသာသူသည္
       ဤဘ၀၌လည္း ႏွစ္သက္ရ၏။
       ေနာင္တမလြန္ဘ၀၌လည္းႏွစ္သက္ရ၏။
       ပစၥဳပၸဳန္၊ တမလြန္ ႏွစ္ဘ၀လံုး၌လည္းႏွစ္သက္ရ၏။
       ငါသည္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ျပဳမိေလၿပီဟု ႏွစ္သက္ရေလ၏။
       ဓမၼမိတ္ေဆြ အေပါင္း ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ေမြ႕ႏုိင္ၾကပါေစ။

                                                                     မင္းသန္႔(ဒႆန)

--------------------------------------------------------------------------------------------

      
 အထက္ေဖၚျပပါ  post      ကုိ     mrwinkyawaung4 သည္ ဗ.လ.က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး  ဦးမင္းသန္႔ (ဒႆန) ေရးသားထားေသာ ေဆာင္းပါးအား ကူးယူေဖာ္ျပ ျခင္းသာျဖစ္ၿပီး ဆရာႀကီးထံမွ ရရွိထားေသာ ဓမၼစာေစာင္ကုိ    ဒီအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ mrwinkyawaung4     မဖတ္ျဖစ္သည့္ အတြက္ ဗဟုသုတ လည္းရေအာင္ စာလည္ ဖတ္ျဖစ္သြားေအာင္ အြန္လုိင္း သူငယ္ခ်င္း မ်ားလည္း သိရွိ သြားေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖင့္ ျပန္လည္း ေဖာ္ျပျခင္းသာျဖစ္ၿပီး ဗ.လ.က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးမင္းသန္႔ (ဒႆန) ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရယူဘဲ ေဖာ္ျပျခင္း ကုိ ဗ.လ.က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးမင္းသန္႔ (ဒႆန) မွ နားလည္း ခြင့္လႊတ္ေပးပါ ရန္ေမတၱာ ရပ္ခံ အပ္ပါသည္။        
              
                                                                       post   တင္သူ mrwinkyawaung4
-----------------------------------------------------------------------------------------------